شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- مهاجران انگلیسی آمریکای شمالی درست یک قرن دیرتر از اروپاییان به انتشار روزنامه به مفهوم امروز دست زدند. نخستین روزنامه آمریکای شمالی 24 اپریل سال 1704 در شهر بوستون ماساچوست به نام «نیوزلتر» انتشار یافت.

     وضعیت روزنامه نگاری تا دهه سوم قرن بیستم که پخش خبر از رادیو آغاز شد تغییر آنچنانی نکرده بود و کاری بود؛ «روتین». پیداشدن رقیبی چون رادیو و سپس تلویزیون و آنگاه تلویزیون رنگی و پخش ماهواره ای (جهانی)، روزنامه ها را مجبور کرد که متاعی به مخاطبان بدهند که رادیو تلویزیونها قادر به تهیه آن نباشند و یا این که تهیه اش برایشان پرهزینه باشد. از نیمه دهه 1990، آن سه نوع رسانه قدیمی با پدیده ای تازه و درحال تکامل و گسترش رو به رو شده اند به نام رسانه های آنلاین و نوع کوچکتر و عمومی تر آنها «وبلاگ» که رقابت با آنها (به علت سرعتشان در اطلاع رسانی و فراتربودن از ملاحظات و محدودیت ها) کاری آسان نیست.

از آن پس، روزنامه ها در کنار اخبار مطلق، به انتشار اخبار اختصاصی؛ اخبار اینوستیگیتیو (خبرنگار در نقش بازپرس و پلیس)؛ تحلیل؛ فیچر؛ نظر و یا مطالبی که در دسترس همه وبلاگ نگاران نیست روی آورده اند و رادیو تلویزیونها به «تاک شو» و بحث و اظهار نظر درباره اخبار روز پرداخته و سایت اینترنتی هم بازکرده اند. سایتهای بیشتر روزنامه ها، مطالب صوت و تصویری هم دارند یعنی وارد کار رادیوتلویزیون شده اند، به همانگونه که رادیو تلویزیونها در آنلاین خود، کار نوشتاری می کنند.

از زمان این تغییر، به کل این مجموعه «میدیا = رسانه همگانی» گفته می شود و سه رسانه قدیمی تر ازاین دست (نشریات و رادیو تلویزیون) رسانه های «مین استریم» خطاب می شوند. این «مین استریم» ها، از زمانی که خبرگزاری ها هم مطالب خود را در شبکه (اینترنت) قرارداده اند می کوشند که اخبار آنها را بدون نوشتن سابقه، دستکاری و یا دوباره نویسی نقل نکنند و چون هر «وبلاگ» دست کم دارای یک مطلب و یا تصویر اختصاصی است به نقل از مطالب این «سیتیزن ژورنالیست» ها هم دست زده اند و کار تحریریه ها وقتگیرتر شده است، مخصوصا که خواندن وبلاگ مقامات، شخصیت ها و موسسات (به عنوان منابع دست اول) بر تکالیف سابق هر خبرنگار افزوده شده است.

خبرگزاری های بزرگ که در دو ـ سه دهه اخیر «تبلیغات دولتی» خود را در قالب سابقه نویسی می گنجانند کار تحریریه ها (اتاقهای خبر) را مشکلتر ساخته اند زیرا که دبیران میزها مجبورند این سابقه ها (نظر اعمالشده) را از خبر جدا سازند و سپس استفاده کنند که مهارت و تجربه لازم دارد.

     از آنجا که در پی این تحول سریع و دور از انتظار در دنیای رسانه ها، توجه مخاطبان به مجله های تخصصی بیشتر شده است، سه نوع رسانه «مین استریم»، هرکدام به استخدام «پاندیت = خبره» دست زده اند و درنتیجه اهمیت این رسانه ها بیش از همیشه بستگی به مهارت و معروفیت سردبیر آنها یافته است، و به همین سبب طبق گزارش اپریل 2008 مجله «پارید» چاپ آمریکا، دستمزد سردبیران اجرایی روزنامه ها و مدیران خبر تلویزیونها افزایش یافته و سالانه از پانصد هزار تا پنج میلیون دلار شده بود که نسبت به سه سال پیش از آن (سال 2005) 9 درصد افزایش نشان می دهد.

    در این میان استفاده کنندگان از اینترنت با شتانی زیاد افزایش یافته و طبق آماری که 25 اپریل 2008 انتشار یافت، شمار استفاده کنندگان از اینترنت در قلمرو رژیم پکن از مرز 221 میلیون گذشته بود. این آمار نشان می داد که استفاده کنندگان از اینترنت در این کشور ظرف سال 2007 نسبت به سال 2006 شصت و یک درصد افزایش یافته بودند.

به این ترتیب، سرچ انجین های اینترنت از قبیل یاهو، گوگل و ... دارای درآمد سرسام آور و نیز حربه و ابزاری تیز و موثر جهت تبلیغات سیاسی و دولتی شده اند. به همین دلیل چند کشور دیگر درصدد ایجاد چند سرچ انجین برآمده اند تا در بازار تبلیغ و روابط عمومی دست داشته باشند و مطالبی را که سرچ انجین های قدیمی که تجاری شده اند نقل نمی کنند نقل و راه دسترسی به اطلاعات و نظرات همگان را فراهم کنند.

    اصحاب نظر گفته اند که هند می کوشد سرچ انجین وارد شبکه شبکه ها کند. با ورود سرچ انجین های تازه به میدان (که می گویند همه مطالب را ـ بدون گزینش ـ در دسترس قرار خواهند داد)، نفوذ خبرگزاری ها که عمدتا عامل پیشبرد سیاست های دولتهایشان بوده اند کاهش خواهد یافت. این اصحاب نظر بازهم بعید می دانند که روسیه به این زودی ها در این راستا وارد میدان شود. روسیه به حد کافی ژورنالیست آماده، ماهر و علاقه مند ندارد. لذا پس از هند، در این زمینه ـ کشور برزیل قرار گرفته است.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com