شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- شب ۱۱ مهر ماه ۱۳۳۷ چراغ تازهاي در تهران روشن شد. رسانه تازهاي آغاز به كار كرد كه آغاز عصر تازهاي را نويد ميداد: عصر تلويزيون.
در سال ۱۳۳۷ پس از چند سال بحث بينتيجه در دولت و مجلسين، كار تأسيس تلويزيون به علت ناآشنايي سياستمداران روز با اين رسانه جديد به جايي نرسيد. تا آنكه مرد خودساخته كارآفريني به نام حبيبالله ثابت در اين زمينه پيشقدم شد و تجهيزات پخش تلويزيوني را وارد كرد و در مدتي كوتاه آنچه را بعدها «تلويزيون ايران» نام گرفت به راه انداخت.
«تلويزيون ايران» كه بعدها برخي آن را «تلويزيون ثابت» ميناميدند و عامه مردم آن را با نام «كانال ۳» ميشناختند عمدتاً به پخش برنامههاي سرگرمكننده ميپرداخت و سعي ميكرد همه قشرهاي جامعه آن روز تهران را راضي نگه دارد. براي نخبگان، تئاترهاي علي نصيريان و عزتالله انتظامي و براي عوام كمديهاي علي تابش و عزتالله مقبلي را پخش ميكرد و در زمينه موسيقي نيز حد بالاي فرهنگي آن اجراهاي هنرمندان سازمان هنرهاي زيبا يا وزارت فرهنگ و هنر بعدي بود.
مسابقههاي متعددي نيز از آن كانال پخش ميشد كه نمونه بارز آن، مسابقه مارگارت آستور با اجراي تأثيرگذار عزتالله متوجه بود كه طرفداران بسيار داشت.
در همين حال سريالهاي تلويزيوني آمريكايي فراواني نيز از قبيل فراري، روهايد، و نبرد با دوبلههاي درخشان به فارسي به بينندگان عرضه ميكرد.
در زمينه خبر، يعني تنها زمينهاي كه دولت در آن دخالتي داشت، خبرها از اداره انتشارات و راديو و خبرگزاري رسمي پارس به تلويزيون داده ميشد. كار خبري تلويزيون ايران در مجموع مؤثر و حرفهاي بود و در مدتي كوتاه بينندگان، اخبار تلويزيون را به عنوان مهمترين و معتبرترين خبرها پذيرفتند.
در سال ۱۳۴۵ حكومت راديو و تلويزيون را ملي اعلام كرد و «سازمان راديوتلويريون ملي ايران» را بنا نهاد هرچند كه براي مدتي كوتاه «تلويزيون ايران» نيز در كنار تلويزيون ملي و تلويزيون آمريكا كه انگليسيزبان بود، وجود داشت. ساختمان تلويزيون ايران بعدها به كانال ۲ تلويزيون ملي رسيد.
تلويزيون ملي را مديري جوان سرپرستي ميكرد كه به كمك حدود پنجاه تن از حرفهايهاي امور فرهنگي و راديو تلويزيوني تشكيلات آن را در مدتي كوتاه شكل داد.
تلويزيون ملي ايران به هدايت مدير كارآمدش رضا قطبي به سرعت دست در كار گسترش شبكه شد و در حالي كه پوشش تلويزيون ايران تنها به تهران و آبادان منحصر ميشد، تلويزيون ملي صدا و تصويرش را به تدريج ولي نسبتاً به سرعت در بيشتر نقاط كشور گسترش داد.