شارا - شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران : نهضت نرم افزاري براي تحقق عصر چهارم
چهارشنبه، 23 خرداد 1397 - 00:14 کد خبر:33845
بهترين راهكار براي توسعه و رسيدن به عصر مجازي، ساخت شهرك هاي نمونه و شهرهاي الكترونيكي است. وقتي مي گوييم شهر الكترونيكي، يعني تمام ساختار و اداره شهر در زمينه هاي مختلف بتواند با امكانات الكترونيكي هم انجام گيرد.

شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- نخستين اختراع بشر آتش بوده و پس از آن ابزار را مي توان دومين اختراع بشر به شمار آورد كه فاصله اين دو اختراع تقريبا چهار ميليون سال بوده است.

سپس باز هم با گذشت زمان كمتري، عدد صفر اختراع مي شود. تا اينكه بر اثر افزايش جمعيت جهان، نياز به اختراع براي بشر بيشتر مي شود. رفته رفته زندگي اجتماعي شكل گرفته و نخستين جامعه يا عصر كشاورزي ايجاد مي شود. اين عصر چيزي حدود سي هزار سال طول مي كشد و باز هم نياز بشر به ابزار و ... باعث مي شود تا انسان به فكر گذر از اين عصر بيفتد. ا

 

نسان با هدف ديگري غير از اهداف عصرهاي پيشين گام در راه عصر صنعت مي گذارد، در عصر صنعت، علم پيشرفت و توسعه قابل توجهي كرده و با اختراعاتي چون ماشين بخار آغاز شد و با ورود يخچال، تلويزيون و ... به زندگي انسان ادامه پيدا مي كند.

 

اين عصر هم مانند دوره هاي پيش پس از مدتي سپري شده و نياز بشر به اطلاعات موجب ورود كامپيوترها به عرصه زندگي انسان مي شود، به گونه اي كه از سال 1980 به بعد كه تقريبا كامپيوترهاي خانگي وارد عرصه زندگي مردم مي شوند، اين عصر جديد خودش را بيشتر نشان مي دهد كه از آن تحت عنوان عصر اطلاعات يا دانش ياد مي شود و نماد اين عصر يا موج سوم، همان اينترنت و كامپيوتر است كه مي بينيم در زندگي ما به گونه اي شگفت انگيز نفوذ كرده است.

با نگاهي علمي و پژوهشي به روند گسترش تكنولوژي و فناوري مي توان به اين نتيجه رسيد كه با توجه به رشد فناوري ها، عصر بعدي، عصر مجازي خواهد بود. كشورهايي كه در عصر صنعت بودند و زودتر از بقيه فهميدند كه نياز بشر، كامپيوتر و اينترنت است، توانستند اقتصادشان را شكوفا كرده و از ابزار به بهترين نحو ممكن بهره بگيرند. كشورهايي هم كه به باور قدرت اين ابزار نرسيده اند، هنوز هم دچار مشكل هستند.

در ملبورن استراليا، براي نخستين بار مقوله عصر مجازي را مطرح كردم و پس از آن در تايلند، مالزي و آمريكا و بسياري از دانشگاه هاي برجسته دنيا سعي كردم با طرح اين مساله ببينم آيا اين مقوله يك نظريه جامع و قابل پذيرش دانشمندان هست يا نه كه خوشبختانه بازخوردهاي مثبتي گرفتم.

به عنوان مثال با اختراع صفحه كليد مجازي به دست يك ايراني در دانشگاه كاليفرنيا مي توان راحت تر اين مساله را درك كرد. شيوه كار اين صفحه كليد به اين صورت است كه وقتي شما دكمه ها را لمس مي كنيد، نتيجه آن به صورت حروف بر روي صفحه نمايشگر تايپ مي شود و اين در حالي است كه شما بر روي هوا مشغول تايپ كردن هستيد. امروزه صفحات پلاسمايي اختراع شده اند كه جايگزين كلاه هاي حقيقت مجازي براي ديدن به صورت سه بعدي شده اند. از زماني كه اينترنت آمده و ارتباطات دوسويه بيشتر شده است، سرعت رشد حقيقت مجازي و تصاويري كه به صورت سه بعدي معنا پيدا مي كنند، در حال افزايش است.

ضمن اينكه اخيرا در دنيا براي اثبات اين ادعا آزمايش هايي انجام شده است. به عنوان مثال دو نفر، يكي در آمريكا و ديگري در كره جنوبي دستانشان را دراز كرده اند و با هم يك شي را از نقطه سومي بلند كرده اند. تكنولوژي در دنيا اين قدر پيشرفت كرده است كه به شما اجازه مي دهد تا چنين كاري را به صورت مجازي انجام دهيد. اين آزمايش نشان مي دهد كه فضا دارد براي يك دنياي سه بعدي و عملياتي شدن اين مباحث آماده مي شود، اينها نه شوخي است، نه تخيل. البته تحقق اين امر به عناصر ديگري مانند دوربين هاي خاص نيز نياز دارد.

به نظر من مهم اين است كه درك كنيم كه چنين فضايي در حال شكل گيري است و البته، خوشبختانه در كشور ما هم اخيرا اوضاع بهتري نسبت به گذشته به وجود آمده است كه اين جاي بسي خوشحالي دارد.

االبته، متاسفانه چون هميشه غربي ها و كشورهاي پيشرفته صادركننده تكنولوژي غرب به كشور ما بوده اند، ما اين تكنولوژيها را به صورت ابزار عناد ديده ايم. اين فرهنگ در مورد وسائل مختلفي از قبيل ويدئو، ماهواره، سي دي و حتي اينترنت در جامعه ما وجود داشته است.

از اين رو، بايد نگرشي را در جامعه توليد كنيم كه با ورود اين تكنولوژي به جامعه، مجبور نباشيم از همان كاربري هايي كه همراه تكنولوژي وارد مي شود، استفاده كنيم، بلكه اين بار ديگر برايش كاربري داشته باشيم و با مطالعه و تطبيق با ساختار فرهنگي و ديدگاه هاي خودمان، براي پذيرش يك تكنولوژي آماده شويم؛ به گونه اي كه حتي خودمان مي توانيم در پيدايش تكنولوژي نقش داشته باشيم كه اگر اين مهم ميسر شود، مي توانيم نسبت به خيلي كشورهاي ديگر در اين زمينه پيشرو باشيم .

البته مشكل اساسي كه در اين حوزه وجود دارد اين است كه ما هنوز در عصر اطلاعات هم نيستيم، بلكه در عصر صنعت هستيم كه مسوولاني كه در سطح كلان مملكت تصميم گيري و برنامه ريزي مي كنند، بايد اين مسائل را در نظر بگيرند. ضمن اينكه، دانشگاهيان نيز در تحقق اين پروژه نقش بزرگي بر عهده دارند. دانشجوهاي ما بايد در اين زمينه مطالعه داشته باشند. بايد متوجه باشيم كه به جاي اينكه انرژي ما صرف خودمان شود، بايد براي جهان مصرف شود.

به نظر مي رسد، بهترين راهكار براي توسعه و رسيدن به عصر مجازي، ساخت شهرك هاي نمونه و شهرهاي الكترونيكي است. وقتي مي گوييم شهر الكترونيكي، يعني تمام ساختار و اداره شهر در زمينه هاي مختلف بتواند با امكانات الكترونيكي هم انجام گيرد.

بنده براي نخستين بار بحث شهرهاي الكترونيكي را در ايران مطرح كردم. نخستين بار در كيش كار كردم. كيش به لحاظ اينكه كوچك و محدود بود و فرودگاه و ادوات بين المللي داشت، همه مشخصات يك كشور با ابعاد كوچك را داشت و از نظر من، بهترين نقطه براي شهر الكترونيك بود. اما متاسفانه هيچگاه فرصت به يك دانشگاهي داده نمي شود كه نظريه و طرحش را به صورت كامل در يك نقطه اجرا كند. در مورد كيش هم همين حالت به وجود آمد و بالاخره كساني آمدند كه آن طوري كه من درك مي كردم به اين مسئله توجه نداشتند و اولويت هايشان شهر الكترونيك نبود. اين در حاليست كه در كشورهاي ديگر، با اينكه در آنجا غريبه بودم اما تا يك روش يا نظريه را مطرح مي كردم، آن نظريه را سريع مثبت مي گرفتند و قبول مي كردند. در اينجا بايد اذعان كنم كه يكي از عواملي كه مي تواند شرايط كشور را در اين حوزه بهبود بخشد، همانا نهضت نرم افزاري است.

منبع: سيناپرس