شارا - شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران : هشت نشانه دروغگويان
دوشنبه، 18 اردیبهشت 1396 - 12:29 کد خبر:29381
رابرت فلدمن روانشناس دانشگاه ماساچوست بيش از يك دهه در مورد دروغگويي پژوهش و بررسي كرده است. برخي از نتايج اين پژوهش و بررسي شگفت آورند. مثلا اينكه 60 درصد مردم در خلال يك گفت و گوي ده دقيقه اي به طور متوسط دو يا سه بار دروغ مي گويند.

شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- اين احتمال قوي وجود دارد كه بيشتر افرادي كه انسان در خلال زندگي روزمره با آنها صحبت مي كند، به او دروغ بگويند. البته پذيرش اين حقيقت مشكل است. اما واقعيت اين مي باشد، كه حتي نزديكترين دوستان و همكاران هم بگونه اي مستمر به انسان دروغ مي گويند.


رابرت فلدمن روانشناس دانشگاه ماساچوست بيش از يك دهه در مورد دروغگويي پژوهش و بررسي كرده است. برخي از نتايج اين پژوهش و بررسي شگفت آورند. مثلا اينكه 60 درصد مردم در خلال يك گفت و گوي ده دقيقه اي به طور متوسط دو يا سه بار دروغ مي گويند. جالب تر اينكه بيشتر آنها تا زماني كه نوار سخنان شان دوباره براي شان پخش شد، حتي متوجه نشده بودند كه دروغ گفته اند. اين نتايج برخي واقعيت هاي جالب ديگر را هم نشان داده اند. مثلا اينكه زنان و مردان هر دو دروغ مي گويند. اما نيت شان با يكديگر تفاوت دارد. كمااينكه اين روانشناس خاطرنشان مي كند: زنان بيشتر از آن رو دروغ مي گويند، كه مايلند به طرف صحبت شان احساس خوبي دست بدهد. اما مردان اغلب به اين سبب دروغ مي گويند، كه خودشان را بهتر از آن كه هستند، جلوه بدهند.


وي همچنين به اين گفته مارك تواين اشاره مي كند: يك مرد هيچ گاه به اندازه وقتي صداقت ندارد، كه اعتراف مي كند دروغگو است.  


پژوهش دكتر ليانه تن برينكه از دانشكده اقتصاد هاس نيز نشان مي دهد، با اينكه بيشتر مردم غريزه اي دارند كه مي توانند متوجه شوند افراد دارند دروغ مي گويند، اما دوست دارند به خود بقبولانند كه غريزه شان اشتباه مي كند. در عين حال مردم از اينكه در محيط هاي حرفه اي در مورد دروغگويان هشدار دهند، ترديد دارند. زيرا به خاطر مظنون شدن به ديگران، احساس گناه مي كنند.


خوشبختانه اين دكتر در گزارش پژوهش خود به عاداتي اشاره كرده، كه ويژگي مشترك دروغگويان هستند. با دقت در اين عادت مي توانيم بدون احساس گناه تا جايي كه امكان دارد، از اينگونه دروغگويان دوري كنيم.


دروغگويان جلوي دهانشان را مي گيرند
اغلب افراد در هنگام دروغ گفتن، با دست جلوي دهان خود را مي گيرند. فراتر اينكه دست زدن ناخودآگاه به لب ها نيز، مي تواند نشانگر دروغگويي باشد. زيرا اين اقدام ناخودآگاه نشانه بستن راه بر گفت و گوي دوجانبه است. مردم در هنگام دروغگويي همچنين بخشي از ديگر قسمت هاي بدن مانند سر، گردن و شكم شان را هم، مي پوشانند. زيرا دروغگويي سبب مي شود، احساس آسيب پذيري و در معرض حمله بودن به آنها دست بدهد.


دروغگويان مرتب حرف خود را تكرار مي كنند، و جزئيات بيش از اندازه به زبان مي آورند

دروغگويان از سكوت نفرت دارند. بنابراين اغلب مي كوشند با سخن گفتن بيش از اندازه نياز، سكوت را بشكنند. به همين سبب هرقدر طرف صحبت شان ساكت تر باقي بماند، آنها براي تاكيد بر راست بودن گفته هاي خود و قانع كردن طرف مقابل، جزئيات بيشتري را درباره موضوع مورد بحث به زبان مي آورند. همچنين بارها و بارها گفته هاي خود را تكرار مي كنند.


دروغگويان آماده فرارند
افراد معمولا در هنگام دروغگويي، در تلاشي ناخودآگاه در پي يافتن راه فرار هستند. بنابراين اگر در چنين زماني نشسته باشند، بدن شان را به سوي در متمايل مي كنند. اگر هم ايستاده باشند، حتي خود را به سمت حركت در مي دهند. همچنين ناخودآگاه از حالت آسوده نشستن يا ايستادن درمي آيند، و بدن شان را به صورت سيخ و يا به حالت مراقبت درمي آورند.

كلام و حركات بدني دروغگويان با هم همخواني ندارند
دروغگويي كلامي كار آساني مي باشد. اما بدن ما از حقيقت آگاه است، و آن را نشان مي دهد. مثلا دروغگو در حالي كه دارد ماجراي ناخوشايندي را كه سبب نيامدنش به سر كار شده تعريف مي كند، لبخند به لب دارد.


حالت تنفس دروغگويان تغيير مي كند
مردم در هنگام دروغ گفتن در اقدامي واكنشي عميق تر نفس مي كشند. چراكه دروغگويي سبب تغيير ضربان قلب و گردش خون مي گردد. گاهي دروغگويان حتي در سخن گفتن دچار مشكل مي شوند. چراكه خشك شدن دهان جزئي از واكنش طبيعي بدن به دروغگويي است.


تغيير مسير نگاه
اينكه مي گويند چشم ها پنجره روح انسان هستند، به ويژه زماني صدق مي كند كه دارد دروغ مي گويد. البته برغم آنچه پنداشته مي شود، محلي كه فرد به آن نگاه مي كند، مهم نيست. بلكه آنچه اهميت دارد، اين مي باشد كه مسير نگاهش تغيير كند. مثلا برخي در هنگامي كه دارند راست مي گويند، مستقيم و به بالا  نگاه مي كنند. اما در وقت دروغگويي سرشان را پايين مي اندازند. بعضي ديگر درست برعكس اين حركات را نشان مي دهند. به هر حال تغيير مسير نگاه مي تواند، نشانه اي دقيق از دروغگويي باشد. ولي اين مساله هم در كل جهان رواج دارد كه مردم در هنگام دروغگويي به سمت در نگاه مي كنند، كه در ناخودآگاه شان مفري براي گريز است.


حالت تهاجمي به خود گرفتن
دروغگويان معمولا در ضمن گفت و گو بي هيچ دليلي حالت تهاجمي به خود مي گيرند. بگونه اي كه گاه حتي حركات شان خصمانه مي شود. گاهي نيز مدت ها بدون اينكه حتي پلك بزنند، به چشمان مخاطب نگاه مي كنند. زيرا در تلاشند، به اين ترتيب راستگو به نظر برسند.


بيقراري
بيقراري نشانه اي آشكار از عصبي بودن است. حتي دروغگويان حرفه اي هم نگرانند، كه ديگران حرف شان را باور نكنند. بنابراين انرژي ناشي از عصبي بودن را از طريق بازي با موهاي خود، ضربه زدن به زمين با پاي شان، كشيدن گوش هاي خويش، و كارهايي از اين دست، بيرون مي ريزند. حركت دادن پاها نشانه اي رايج از عصبي بودن در پيوند با دروغگويي است. زيرا دروغگويان احساس آسيب پذيري مي كنند، و بدنشان مي خواهد بگريزد.


نتيجه گيري
عادات مورد اشاره در پژوهش هاي گوناگون به اثبات رسيده اند. اما حتي با توجه به آنچه گفته شد، نبايد به سرعت در مورد ديگران قضاوت كنيم. زيرا مهم ترين چيز اين است، كه از رفتارشان مثلا شيوه نگاه كردن آنها در گفت و گوي در حالت عادي شان آگاهي داشته باشيم. همچنين ابتلا به برخي از بيماري ها مانند بيش فعالي سبب مي شوند، مبتلايان همواره حالت بيقراري داشته باشند. پس نمي توان چنين حالتي را هميشه دليلي بر دروغگويي دانست.


به گزارش ايران جوان، از ديگر سو روان آزارها اينگونه رفتارها را بروز نمي دهند. زيرا از دروغگويي احساس گناه نمي كنند، و عصبي نمي شوند. بنابراين بايد در هنگام قضاوت كاملا جانب احتياط را رعايت كرد.